Borelioza, a metody Marshalla

Trzeci zestaw zaleceń przy potwierdzonym zakażeniu krętkami Borrelii to tzw. protokół Marshalla. Zasadniczo jest on przeznaczony dla szerokiego grona osób ze stwierdzonym jakimś przewlekłym schorzeniem ze stanem zapalnym, np. sarkoidozą, łuszczycą, boreliozą, cukrzycą typu II, reumatyzmem czy chorobą Hashimoto. W przypadków pacjentów z krętkowicą kleszczową skierowany jest do tych, którzy przeszli już pełne leczenie antybiotykowe zalecane przy boreliozie, ale nadal borykają się ze skutkami III fazy choroby z Lyme.

SPIS TREŚCI

1. Przygotowanie
2. W czasie trwania protokołu
3. Koniec stosowania protokołu

ZOBACZ ZIOŁOWE PRODUKTY
BORELIOZA I OWADY

Decydując się na postępowanie według protokołu Marshalla trzeba brać pod uwagę, że wymaga on stałego podawania dużych dawek leku przepisywanego tylko na receptę i z tego powodu konieczna jest stała współpraca z lekarzem. Lekiem tym jest olmesartanmedoksomilu, w Polsce dostępny pod nazwami Olimestra, Revival i Olmesartan Polpharma oraz w postaciach łączonych z innymi substancjami. Należy od razu zaznaczyć, że wskazane są tylko tabletki pojedyncze, gdyż obecne w łączonych dodatkowe leki na nadciśnienie mogą przy marshallowskim dawkowaniu dawać dużo skutków ubocznych. Sam olmesartan jest również zarejestrowany jako lek obniżający ciśnienie, ale w zależności od dawki wykazuje też szereg innych działań, z których wykorzystywane jest w protokole odblokowywanie i zwiększanie liczby receptorów witaminy D i zmniejszanie stanu zapalnego. Według profesora Marshalla, w czasie boreliozy krętki zmniejszają liczbę ww. receptorów, a ponadto są one blokowane przez przyłączanie się do nich metabolitów toksyn bakteryjnych. Pobudzenie receptorów dla witaminy D powoduje kilka efektów, m.in. zwiększoną produkcję naszych naturalnych substancji przeciwbakteryjnych. Sam olmesartan z kolei ogranicza wydzielanie związków potęgujących stan zapalny i pogłębiających jego wpływ na zakażony organizm.

Przygotowanie:

Należy mieć na uwadze, że w trakcie stosowania protokołu Marshalla nie powinno się korzystać z pomocy innych nieoficjalnych zestawów leków czy suplementów, szczególnie tych, które wpływają na układ odpornościowy. Wiąże się to z potencjalnym negowaniem się efektów jednej i drugiej metody. Niewskazane też jest spożywanie pokarmów i suplementów z kwasem chlorogenowym, np. kawy czy skoncentrowanych soków oraz preparatów z kwasem foliowym (witamina B9). Z uwagi na wykorzystywane leki, głównie olmesartan i antybiotyk minocyklina, metoda profesora Marshalla nie powinna być stosowana u pacjentów leczonych:

1. innymi antybiotykami na ostre zakażenia – infekcja powinna zostać wyleczona przed wprowadzeniem protokołu, a jeśli wystąpiła po jego rozpoczęciu, lekarz prowadzący powinien zostać powiadomiony o zażywaniu olmesartanu i mieć świadomość, że lek ten znacząco zwiększa immunopatologiczne (wyjaśnione niżej) skutki uboczne innych antybiotyków
2. środkami przeciwzapalnymi z grupy leków niesterydowych (Ketonal, Aulin, Dexak, ale też ibuprofen czy aspiryna) oraz stosowanymi przy nadkrzepliwości krwi, np. zastrzykami z heparyn drobnocząsteczkowych (Clexane, Fragmin) lub tabletkami (Warfin, Xarelto) – olmesartan zwiększa siłę działania powyższych leków i pacjenci stosujący te specyfiki razem z protokołem powinni być pod stałą kontrolą lekarską
3. lekami przeciwgrzybiczymi lub przeciwwirusowymi – znacząco wpływają one na układ odpornościowy i mogą dawać wiele innych skutków ubocznych
4. doustnymi lub dożylnymi kortykosterydami (hydrokortyzon itp.) lub interferonem – silnie osłabiają układ immunologiczny i powodują, że protokół jest zupełnie nieskuteczny
5. preparatami hormonalnymi – mogą one wpływać na aktywność wielu receptorów, tak więc o ile jest to możliwe, pacjenci powinni być stopniowo wycofywani z hormalnej terapii zastępczej przed wprowadzeniem protokołu
6. lekami obniżającymi poziom cholesterolu z grupy statyn – mogą zwiększać natężenie niektórych objawów chronicznych chorób, a niektóre konkurują także z olmesartanem o wiązanie z receptorami dla witaminy D         

W trakcie stosowania protokołu:

Olmesartan jako taki bardzo rzadko powoduje skutki uboczne i niedogodności związane ze stosowaniem protokołu Marshalla są przede wszystkim objawami immunopatologii czyli nieprawidłowych reakcji układu odpornościowego. Są one nazywane reakcją Jarischa-Herxheimera, a wynikają z wpływu substancji pochodzących z umierających komórek bakterii na organizm chorego. Aktywując receptory dla witaminy D, olmesartan zwiększa też odporność, co może się przekładać na napady ostrzejszej immunopatologii. Stąd też jednym ze sposobów na jej opanowanie jest dopasowywanie dawki leku. Niestety reakcja Jarischa-Herxheimera jest stadium, przez które musi przejść każdy chory stosujący przez dłuższy czas antybiotyki, a różnica polega jedynie na natężeniu i długości występowania objawów. Po pewnym czasie stosowania protokołu Marshalla immunopatologie powinny ustąpić i u pacjenta widać wtedy znaczącą poprawę związaną z ustępowaniem samej infekcji.

Wspomniana już witamina D, a dokładniej mówiąc jeden z jej metabolitów, również wpływa na ww. receptory, niestety jednak obniżając ich aktywność, stąd też w protokole Marshalla ważne jest ograniczanie ilości tejże witaminy, która dostarczana jest z pokarmem i w postaci suplementów.

Jedną z trudniejszych do zaakceptowania zmian, które są jednak niezbędne w protokole, jest zmniejszenie ekspozycji na fale radiowe, w sposób oczywisty generowane przez stacje radiowe, ale także przez telefony komórkowe i bezprzewodowe oraz urządzenia korzystające z WiFi (m.in. routery). Pomocne jest także ograniczenie w swoim otoczeniu liczby urządzeń generujących fale elektromagnetyczne, np. telewizorów i komputerów, ale także AGD czy świateł LED.

            Niektórzy pacjenci zgłaszają występowanie u nich nadmiernej wrażliwości na światło, zarówno słoneczne, jak i silne sztuczne. Objawia się to zaostrzeniami choroby po mniejszej czy większej ekspozycji na światło i jest to skutkiem jednego z mechanizmów powstawania stanu zapalnego w organizmie, tak więc nie wynika bezpośrednio ze stosowania olmesartanu. Dla zmniejszania natężenia tego objawu, nazywanego też czasami fotofobią, należy wprowadzić w swoim życiu kilka zasadniczych zmian:

1. nosić specjalne okulary całkowicie chroniące przed promieniowaniem UV i podczerwonym
2. zmniejszać jasność w pomieszczeniach, w których się przebywa (np. przez zaciąganie zasłon w oknach, używanie słabszych żarówek) lub noszenie ww. okularów o szkłach dostosowanych do stosowania w budynkach
3. przy wychodzeniu na zewnątrz nosić ubrania zasłaniające maksymalnie dużą powierzchnię ciała i blokujące jego dostęp do skóry (ciemne, grube materiały)
4. filtry przeciwsłoneczne są zdecydowanie mniej skuteczne niż ww. ubrania, ale mogą być włączane jako dodatkowa ochrona, przy czym powinny być to środki oparte na tlenku cynku, tlenku tytanu lub oksybenzonie i awobenzonie; te dwa ostatnie związki występują w niektórych kosmetykach pod nazwą „helioplex”

Koniec stosowania protokołu:

            Czas niezbędny do wyleczenia pacjenta jest ściśle zależny od początkowego stanu zdrowia danej osoby, np. stopnia zaawansowania boreliozy i czasu, kiedy była nieskutecznie leczona innymi metodami. Wpływ mają też tolerancja danej osoby na olmesartan i związane z tym dopuszczalne dla niej dobowe dawki tego środka oraz niemożliwe do uniknięcia zażywanie innych leków, szczególnie tych z grupy przeciwwskazanych.  U szczególnie ciężko chorych  wyleczenie może być możliwe dopiero po pięciu lub więcej latach nieprzerwanego stosowania się do protokołu Marshalla.

Niestety nawet po zakończeniu leczenia nie można od razu całkowicie wrócić do trybu życia sprzed choroby:

1. ilość oświetlenia lub wysiłek fizyczny powinny być stopniowo zwiększane, gdyż nagły skok w jednym lub drugim może prowadzić do nawrotu immunopatologii
2. nadal przeciwwskazane są suplementy z witaminą D i żywność nią fortyfikowana, ale całkowicie dopuszczalne są jej naturalne źródła, np. ryby czy oleje roślinne
3. źródła promieniowania elektromagnetycznego powinny nadal być ograniczone w miejscu zamieszkania i pracy, ale nie muszą być tak drastycznie eliminowane jak w czasie stosowania protokołu

Nawet po skutecznym wyleczeniu się z boreliozy możliwe jest, że dana osoba będzie cierpiała z powodu mniej lub bardziej nasilonych skutków choroby. Nie będą one już związane z bezpośrednim wpływem krętków, ale raczej ze stanem organizmu, do którego został on doprowadzony przez infekcję i swoje własne wypaczone przez Borrelię mechanizmy.

Autor: mgr n. farm. Łukasz Lechowski

Zobacz pozostałe artykuły z serii o Boreliozie

• O kleszczach
• Zioła na boreliozę
• Borelioza, a metody Buhnera